عشق ورزیدن و دوست داشتن دیگران (دانش آموزان ،معلمان و کارکنان اداری و خدماتی مدرسه ) بزرگترین راز کامیابی یک مدیر است قدرت عشق وقانون محبت و نیکخواهی گره گشای هر مشکل وگرفتاری است. طلب محبت وتکرار عبارت های تأکیدی مثبت همگی موجب رفع مشکلات هستند اگر مدیر مدرسه ای به مدیریت خالی از عشق ادامه دهد می پوسد و تباه می شود. محبت عظیم ترین قدرت روی زمین است. 

هردگرگونی درزندگی اضطرابی رادر ما بوجود می آورد. ولی باید بدانیم که می توانیم از این تغییرات گذر کنیم. کنار زدن مشکلات با عزم و اراده دشوار نیست بلکه دشواری زمانی است که از مبارزه با مشکلات شانه خالی کنیم

مقاومت کارکنان در مقابل تغییرات امری طبیعی است . اما مدیر باید بتواند هنرمندانه و با ظرافت این موارد را به حداقل برساند . مدیری قادر به این کار خواهد بود که علاوه بر قدرت تشخیص شرایط  با خصوصیات روحی پرسنل آشنا باشد و در یک فرآیند  عمل-بازخورد -.... به اهداف دست پیدا کند

خوشحالی و غمگینی را می توانید خود انتخاب کنید. پس خوشحالی را انتخاب کنید

هر روز سه انسان را ستایش کنید

در صورت امکان طلوع خورشید را تماشا کنید

اولین نفری باشید که سلام می کنید

اگر افرادی را دوست دارید، برای گفتن آن وقت را تلف نکنید

با همه به گونه ای رفتار کنید، که دوست دارید با شما رفتار کنند

هیچگاه تسلیم کسی نشوید و آنگاه است که معجزه رخ می دهد

سعی کنید هر روز اسم افرادی را به خاطر بیاورید

از نظر فکری خشن و از نظر احساسی نازک دل باشید

از آنچه باید مهربانتر باشید

بدانید یکی از بزرگترین نیازهای محیطی نیاز به قدردانی است

به قول خود وفا کنید

یاد بگیرید حتی زمانکه احساس خوبی ندارید، خود را بشاش نشان دهید

هر چیز بهتری را که پیدا می کنید رها کنید

به خاطر داشته باشید برنده ها کارهایی را انجام می دهند که بازنده ها می خواهند آن کار را انجام دهند

وقتی به سر کار خود می رسید، اجازه دهید اولین چیزی که به زبان می آورید باعث افزایش روحیه همکارانتان شود

تحت تاثیر اهدافتان زندگی کنید

کلنجار رفتن با گذشته را متوقف کنید

کسانی که لحظات عمرشان را توام بارضایتمندی و شادابی سپری می کنند، دارای تفکراتی مثبت هستند و از قدرت تصمیم گیری فوق العاده ای برخوردارند. این قبیل افراد هیچ گاه برخلاف خصلت ذاتی و تعلقات پاک فطری خود عمل نمی کنند. تجاربی که در زمینه های مختلف کسب می کنند، متناسب با معیار زمان و هنجارهای اجتماعی رقم خورده است. چرا که در راس خانواده خود از پدر و مادری متعهد و آشنا به مسائل روز جامعه برخوردارند. تحولات پیچیده اجتماعی در زمینه های مختلف، این سوال را در اذهان تداعی می کند که تعلیم و تربیت جوانان درمحیط منزل و اجتماعی بزرگتر از آن یعنی مدرسه یا جامعه چگونه و به دست چه کسانی برنامه ریزی می شود و با توجه به آمار مطرح شده مبنی بر اینکه تا حدود زیادی شخصیت جوانان در اجتماع شکل می گیرد الگوی رفتاری و معیار شخصیتی آنان چه کسانی هستند و تا چه اندازه از اعتبار و محبوبیت عمومی برخوردارند؟ مسئولین امر در انتخاب مربیان، معلمان و دبیران که به صورت زیربنایی با پرورش استعداد نسل آینده سر و کار دارند، تا چه حد دقت نظر دارند، منتخبین از چه ویژگی های ارزشمندی برخوردارند؟ آیا توانایی ایجاد یک فضای آموزشی خلاق، صمیمی و فراگیر را دارند؟ چرا که می دانیم غفلت و کوتاهی در زمینه های آموزشی به هر دلیل موجب آسیب پذیری جامعه جوان می شود. آموزش و پرورش با آگاهی کامل از موقعیت حساس کنونی و با علم به اینکه دسترسی به اطلاعات اجتماعی و بین المللی از طریق کامپیوتر و اینترنت آنقدر ساده و روان است که دانشمندان و متفکران عصر حاضر، جهان را به دهکده ای کوچک تشبیه کرده اند، مسوولیتی بس خطیر در حوزه فرهنگ دارد. در همین راستا سرمایه گذاری معنوی و فضاسازی آموزشی و فرهنگی با سیاست گذاری صحیح و مدون برای جوانان یک ضرورت اجتناب ناپذیر است. مطمئنا دورنمای این حرکت رو به پیشرفت را می شود در خلاقیت های فرد فرد این جوانان مشاهده کرد. مسوولین آموزش و پرورش آگاه باشند هر بودجه ای در مجلس برای ارتقای سطح آموزشی تصویب می شود، باید دقیقا در وقت مقرر هزینه گردد و نتیجه عملی آن با هماهنگی و توسط دلسوزان ذی ربط مورد ارزیابی قرار گیرد. باید پذیرفت که نیمی از نتایج مثبت در حوزه آموزش و پرورش تنها با بودجه کافی قابل حل خواهد بود. سرمایه گذاری فرهنگی هیچ گاه هدر نمی رود، بلکه نتایج گران بهای آن در آینده نه چندان دور هویدا می گردد. شاید تصور عده کمی از افراد عادی جامعه نسبت به کادر آموزشی آموزش و پرورش این باشد که معلمان صرفا مسوولیت تدریس تعدادی از دانش آموزان را برای ساعتی از روز به عهده گرفته اند و این زمان نیز مانند زمان های دیگر خواهدگذشت. حال آن که برداشت حقیقی از این امر چیز دیگری است. ما به این حقیقت واقفیم که پدران و مادران در واقع ثمره های زندگی خویش را به صورت امانت به دست ما می سپارند. فرزندانی که آیینه تمام نمای زندگی ما هستند; صاف و زلا ل و بی آلا یش و ما باید در حفظ و نگهداری این امانت حساس و شکننده در تمام مقاطع مختلف تحصیلی بکوشیم و غبار و زنگار جهل و بی سوادی را از روی آنان بزداییم، تا تبسم رضایت را در چهره های آنان ببینیم. آنان به حمایت همه جانبه ما نیاز دارند از جمله در تعلیم و تربیت و آموزش منظم و احساس مسوولیت ما نیز از آنان غافل نیستیم و سعی می کنیم که در جریان کوچک ترین مسائل و مشکلا ت آنان قرار بگیریم تا در جهت رفع آن ها بکوشیم و اگر فراز و نشیبی در زندگی آنان به وجود آید، باید به آنان تفهیم کنیم که همه این ها راز و رمز زندگی است و باید با آن کنار آمد.
دانش آموزان ما، آینده سازان این مرزو بومند و باید آن گونه که شایسته آنهاست ساخته شوند.باید سخت کوش وباصلابت باشند و به پیشرفت کشور در هر زمینه ای کمک بکنند. چرا که همه ما می دانیم که جامعه خوب یافتنی نیست بلکه ساختنی است. انسان های خوب نیز یافتنی نیستند بلکه آن ها را باید ساخت.

کفش آهنین به پا می کنیم و به راه می افتیم تا بیابیم آنچه را که احساس می کنیم ما را آرامش می بخشد و شکو فایمان می کند و... میرویم و میرویم... می یابیم آنچه را می خواهیم. آنچه که مارا به ورای آنچه هست می برد تا رشد بدهیم آن احساسی را که بین دو انسان تا کنون ندیده  و نیافته ایم و یا دیده ایم و می خواهیم که آن نوع روابط را دگر باره زندگی ببخشیم

امیدمان به دروازه های قلبهایمان است که گشوده ایم بر ورود عابری خسته تااز راه برسد و بی آنکه در بزند یا آمدن خودرا اطلاع دهد و یا گردو غبار از خود بتکاند بی ریا و صمیمی داخل شود، بنشیند و احساس کند که بجایی آمده است که می تواند به آسودگی یله شود و پیوند بخورد. نگاهی به دورو برش بیندازدو در گوشه گوشه این خانه مهربانی،فانوسهای روشن عشق را ببیند،به وجد آیدو چشمانش بدرخشد.احساس کند که تمام خستگی هایش به یکباره از تنش بیرون رفته است و احساس آرامش کندآنگونه که شخصی پس از مسافرتی طولانی در سرزمینهای غربت وقتی به سرزمینش،خاکش،خانه اش برمیگردد،احساس میکند.