کفش آهنین به پا می کنیم و به راه می افتیم تا بیابیم آنچه را که احساس می کنیم ما را آرامش می بخشد و شکو فایمان می کند و... میرویم و میرویم... می یابیم آنچه را می خواهیم. آنچه که مارا به ورای آنچه هست می برد تا رشد بدهیم آن احساسی را که بین دو انسان تا کنون ندیده  و نیافته ایم و یا دیده ایم و می خواهیم که آن نوع روابط را دگر باره زندگی ببخشیم

امیدمان به دروازه های قلبهایمان است که گشوده ایم بر ورود عابری خسته تااز راه برسد و بی آنکه در بزند یا آمدن خودرا اطلاع دهد و یا گردو غبار از خود بتکاند بی ریا و صمیمی داخل شود، بنشیند و احساس کند که بجایی آمده است که می تواند به آسودگی یله شود و پیوند بخورد. نگاهی به دورو برش بیندازدو در گوشه گوشه این خانه مهربانی،فانوسهای روشن عشق را ببیند،به وجد آیدو چشمانش بدرخشد.احساس کند که تمام خستگی هایش به یکباره از تنش بیرون رفته است و احساس آرامش کندآنگونه که شخصی پس از مسافرتی طولانی در سرزمینهای غربت وقتی به سرزمینش،خاکش،خانه اش برمیگردد،احساس میکند.