مربی،انسان را تربیت می کند وتربیت انسان کاری است ظریف،حساس ومتفاوت.ازآنجاکه انسان موجودی است باروحیه های گوناگون وظرفیتهای مختلف لذا لازمه تربیت چنین موجودی شناخت کامل وجامع او می باشد.
مربی موفق کسی است که تلاش کند ویژگیهای شناختی،روانی واجتماعی نوجوانان را در مراحل مختلف رشد بشناسد وبرقوانین حاکم برروحیات ونفسانیات آنان آشنا باشد.او باید کوشش کند تا احتیاجات اساسی ونیازهای ذهنی وعاطفی نوجوان را در دوره های مختلف رشد به خوبی تبیین کند وبا مشاوره ومساعدت گرفتن از کارشناسان بصیر وباصبور مؤثر ترین روشهای تربیتی را به کار بندد.چراکه بدون توجه به ویژ گیها ونیازهای زیستی،عاطفی، ذهنی واجتماعی نوجوانان وتشخیص تقدم وتاخر واهمیت وحساسیت این نیازها در شرایط وموقعیتهای مختلف وانتخاب مناسبترین راه قادر نخواهد بود نقش مؤثری در تربیت نوجوانان داشته باشد.
در این مرحله از دوران زندگی علاوه بر میل به تغذیه،استراحت،غریزه ی جنسی، شور و هیجان او به حدی می رسد که می تواند ارزش های مادی ومعنوی را درک کند و احساسات و عواطف شدیدی از خود بروز دهد.با مشکلاتی چون  دوست یابی و معاشرت،دارا بودن دوستان ناباب و رفتارهای ناپسند،  عدم اراده و قدرت تصمیم گیری روبرو می شود که تنها در سایه حمایت وروشنگریهای فردی دلسوز وآگاه بسلامت می گذرد.

نوجوان  خوب می فهمد چه کسی خوب حرف می زند وچه کسی خوب عمل می کند هر گاه شخصیت مربی آمیزه ای از عطوفت ومحبت ومنطق واستواری باشد وبا صبوری واستواری،اعتماد به نفس، استقلال شخصیت نوجوانان راتقویت نماید آنها را به خویش متمایل ساخته است نوجوانان قلبا شیفته چنین مربیانی شده وبا آمادگی روانی بیشتری یادگیری کلامی و غیر کلامی را از گفتار ورفتار آنان خواهند داشت.